گفتند : کلاغ؟ شادمان گفتم : پــــــــر! گفتند : کبوتر آسمان؟ گفتم : پــــــــر! گفتند : خودت؟ …به اوج اندیشیدم در حسرت رنگ آسمان گفتم : پــــــــر! گفتند : مگر پرنده ای؟ خندیدم گفتند : تو باختی! و من رنجیدم. در بازی کودکان فریبم دادند احساس بزرگ پر زدن را چیدند! آنروز به خاک آشنایم کردند، از نغمه پرواز جدایم کردند، آن باور آسمانی از یادم رفت! در پهنۀ این زمین رهایم کردند حالا همه عزم پر گرفتن دارند! دستان مرا دوباره می آزارند! همراه نگاه مات و بی باور من از روی زمین به آسمان می بارند. گفتند : پرنده ای! گریه ام را دیدند دیوانۀ خاک بودم و فهمیدند .گفتم : که نمی پرم، نگاهم کردند. بر بازی اشتباه من خندیدند!